تحقیق درباره اعتصاب پالایشگاه آبادان

لینک *پایین مطلب*



فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)



تعداد صفحه:21

فهرست و توضیحات:

انقلاب 57، طبقه کارگر و جنبش شورایی

اعتصاب از آبادان تا تهران

وهمچنین ساختار متفاوت آنها در مراکز کار و تولید در نقاط مختلف ایران، برای یک باز تعریف و تجزیه و تحلیل نسبتاً کامل و جامع از موضع گرایش ضد سرمایه داری کارگری، نیاز به کاری گروهی و هماهنگ توسط فعالین جنبش شورایی آن زمان در کارخانجات و محل های کاری مختلف ایران، می باشد.

در این بخش از نوشته با اتکاه به تجربه ام در مورد روند جنبش شورایی و تشکیل شورا در شیمیایی رازی (شاهپور سابق) یعنی محل کارم در سال 57 و همچنین پالایشگاه آبادان نخستین محل کارم قبل از شیمیایی رازی، سعی در بررسی عملکرد و ساختار شورا های آنها میکنم تا با توضیح و تشریح مضمون و ساختار این تشکلات و روندی که تا انحلال و جایگزینی اشان با انجمن های اسلامی طی کردند، ببینیم اصولاً این شورا ها در قیاس با سازمان یابی شورایی بعنوان تنها تشکل مبارزه طبقاتی و ضد سرمایه داری کارگران، تا چه میزان نزدیک یا دور و یا اصولاً مغایربا آن بوده اند. ضمناً در این رابطه نگاهی گذرا نیز به عملکرد و مطالبات چند شورای مطرح در تهران و تبریز می افکنیم.

کارکنان صنعت نفت در مهرماه 57 نیز توانستند اعتصابی فراگیر و موثر را سامان دهند، تا تاریخ در آبادان تکرار شود. اعتصاب که در 22 مهرماه از پالایشگاه آبادان آغاز شد دو روز بعد به کارکنان اداره کالا و آزمایشگاه پالایشگاه آبادان کشیده شد.

همزمان ماموران فرمانداری نظامی وارد پالایشگاه شدند و بیش از 70 نفر از کارکنان اداره کالا را با خود به خارج از پالایشگاه بردند. آنها آمده بودند تا همچون سال&zwnj های 32 که دولت در مواجهه با اعتصاب کارگران نفت در آبادان حکومت نظامی اعلام کرده، عده&zwnj ای از کارگران نفت در درگیری&zwnj هایی که بین آنها و نیروهای مسلح درگرفت کشته و بدین ترتیب اعتصاب را فروخوابانده بودند، این بار نیز چنان کنند. اما فردای روزی که کارگران اداره کالا بازداشت شده بودند، کارگران پالایشگاه که این بار یکهزار کارگر و کارمند سازمان عملیات غیرصنعتی آنها را حمایت می&zwnj کردند در برابر فرمانداری آبادان تجمع کردند. آنها خواستار برکناری تیمسار کلیایی، رئیس گارد صنعت نفت، بودند و تعقیب مسببان حادثه ورود ماموران نظامی و امنیتی به پالایشگاه و اهانت به کارکنان را طلب می&zwnj کردند. در این میان دامنه اعتصاب کارگران صنعت نفت به جزیره خارک، لاوان، بهرگان، اهواز، گچساران، آغاجری، مسجدسلیمان، مارون و بی&zwnj بی&zwnj حکیمه کشیده شده بود و تقریبا تمام کارگران صنعت نفت در جنوب کشور به اعتصاب پیوسته بودند. از آنجا که طباطبایی دیبا، قائم مقام وقت مدیر عامل شرکت نفت، در مذاکرات خود با اعتصابیون در آبادان و خارک به نتیجه&zwnj ای نرسید، هوشنگ انصاری، مدیر عامل وقت شرکت ملی نفت ایران، به پالایشگاه آبادان رفت و در میان کارگران اعتصابی به&zwnj گونه&zwnj ای سخن گفت تا آنها را نسبت ادامه اعتصاب منصرف کند اما دیدار او با نمایندگان کارگران اوضاع را به&zwnj گونه&zwnj ای دیگر رقم زد، او در گفت&zwnj وگو با نماینده&zwnj های کارگران چنان با تندخویی، بداخلاقی و تهدیدآمیز سخن گفت که آنها با عصبانیت جلسه را ترک کردند و مذاکرات نیمه&zwnj تمام ماند. انصاری دیگر حاضر به گفت&zwnj وگو با کارگران نشد و با ادامه اعتصاب در روز 10 آبان خواست&zwnj های سیاسی روشنی به مطالبات کارگران اعتصابی اضافه شد.

تجمع و اعتصاب از داخل پالایشگاه و ادارات صنعت نفت به خیابان و روبه&zwnj روی فرمانداری کشیده شد و دامنه اعتصاب را به کارکنان، کارگران و کادر پزشکی بیمارستان نفت کشاند. سرانجام پس از ماه&zwnj ها کشمکش، کارگران نفت به دولت هشدار دادند که چنانچه ظرف یک ماه با خواسته&zwnj های&zwnj شان موافقت نکند تولید نفت را متوقف خواهند کرد. به دنبال اعتصاب کارگران نفت، کارخانه&zwnj های دیگری مانند صنایع سیمان، ماشین&zwnj سازی، ذوب&zwnj آهن، تولیدکنندگان کفش، فلزکاران و بسیاری دیگر به این اعتصاب پیوستند.

لینک منبع و پست :http://campiran.ir/project-113000-%d8%aa%d8%ad%d9%82%db%8c%d9%82-%d8%af%d8%b1%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d9%87-%d8%a7%d8%b9%d8%aa%d8%b5%d8%a7%d8%a8-%d9%be%d8%a7%d9%84%d8%a7%db%8c%d8%b4%da%af%d8%a7%d9%87-%d8%a2%d8%a8%d8%a7%d8%af/